Avtomobil təkəri diskin kənarına quraşdırılmış elastik rezin-metal-parça qabıq olan təkərin ən vacib elementlərindən biridir. Təkər avtomobilin yol səthi ilə təmasını təmin edir, yol səthindəki qüsurlar nəticəsində yaranan kiçik vibrasiyaları udmaq, təkər trayektoriyalarında səhvləri kompensasiya etmək, qüvvələri həyata keçirmək və qavramaq üçün nəzərdə tutulub. Tullantı şinləri IV təhlükə sinfinin tullantılarıdır.

Dünyanın ilk rezin-kətan təkəri Robert Uilyam Tomson tərəfindən hazırlanmışdır. 10 iyun 1846-cı il tarixli 10990 nömrəli patentdə deyilir: “Mənim ixtiramın mahiyyəti vaqonların çəkilməsi üçün tələb olunan gücü azaltmaq və bununla da hərəkəti asanlaşdırmaq məqsədilə vaqonların təkərlərinin kənarları ətrafında elastik daşıyıcı səthlərdən istifadə etməkdir. və hərəkət edərkən yaratdıqları səs-küyü azaldır." Tomsonun patenti çox yüksək səviyyədə yazılıb. O, ixtiranın dizaynını, habelə onun istehsalı üçün tövsiyə olunan materialları müəyyən edir. Təkər, metal halqa ilə örtülmüş taxta bir halqaya daxil edilmiş taxta dirsəkləri olan təkər üzərində yerləşdirilir. Təkərin özü iki hissədən ibarət idi: boru və xarici örtük. Kamera bir neçə qat kətandan hazırlanmış, hopdurulmuş və hər iki tərəfdən təbii kauçuk və ya məhlul şəklində gutta-percha ilə örtülmüşdür. Xarici örtük pərçimlərlə birləşdirilmiş dəri parçalarından ibarət idi. Tomson ekipajı hava təkərləri ilə təchiz etdi və ekipajın təkər qüvvəsini ölçərək sınaqlar keçirdi. Testlər çınqıl səthlərdə dartma gücünün 38% və əzilmiş çınqıl səthlərdə 68% azaldığını göstərdi. Xüsusilə səssizliyi, sürmə rahatlığı və yeni təkərlərdə vaqonun asan hərəkəti qeyd edildi. Test nəticələri 27 mart 1849-cu ildə Mexanika jurnalında ekipajın rəsmləri ilə birlikdə dərc edildi. Demək olar ki, böyük bir ixtira ortaya çıxdı: onun konstruktiv tətbiqinə qədər düşünülmüş, sınaqlarla sübut edilmiş, təkmilləşdirilməyə hazırdır. Təəssüf ki, məsələ bununla bitdi. Bu ideyanı götürüb məqbul qiymətə kütləvi istehsala gətirən yox idi. 1873-cü ildə Tomsonun ölümündən sonra "hava çarxı" unuduldu, baxmayaraq ki, bu məhsulun nümunələri sağ qaldı.

Автомобильная шина — один из наиболее важных элементов колеса, представляющая собой упругую резино-металло-тканевую оболочку, установленную на обод диска. Шина обеспечивает контакт транспортного средства с дорожным полотном, предназначена для поглощения незначительных колебаний, вызываемых несовершенством дорожного покрытия, компенсации погрешности траекторий колёс, реализации и восприятия сил. Отработанные покрышки являются отходами IV класса опасности.

Первая в мире резиновопарусинная шина была сделана Робертом Уильямом Томсоном. В патенте № 10990, датированным 10 июня 1846 года, написано: «Суть моего изобретения состоит в применении эластичных опорных поверхностей вокруг ободьев колёс экипажей с целью уменьшения силы, необходимой для того, чтобы тянуть экипажи, тем самым, облегчая движение и уменьшая шум, который они создают при движении». Патент Томсона написан на очень высоком уровне. В нём изложена конструкция изобретения, а также материалы, рекомендуемые для его изготовления. Шина накладывается на колесо с деревянными спицами, вставленными в деревянный обод, обитый металлическим обручем. Сама шина состояла из двух частей: камеры и наружного покрытия. Камера изготавливалась из нескольких слоёв парусины, пропитанной и покрытой с обеих сторон натуральным каучуком или гуттаперчей в виде раствора. Наружное покрытие состояло из соединённых заклёпками кусков кожи. Томсон оборудовал экипаж воздушными колёсами и провёл испытания, измеряя силу тяги экипажа. Испытания показали уменьшение силы тяги на 38 % на щебёночном покрытии и на 68 % на покрытии из дроблёной гальки. Особо отмечались бесшумность, удобство езды и лёгкий ход кареты на новых колёсах. Результаты испытаний были опубликованы в журнале «Mechanics Magazine» 27 марта 1849 года вместе с рисунком экипажа. Можно было констатировать, что появилось крупное изобретение: продуманное до конструктивного воплощения, доказанное проведёнными испытаниями, готовое к совершенствованию. К сожалению, на том дело и закончилось. Не нашлось никого, кто бы занялся этой идеей и довёл её до массового производства с приемлемой стоимостью. После смерти Томсона в 1873 году «воздушное колесо» было забыто, хотя образцы этого изделия сохранились.